6 Şubat depreminin meydana gelmesinin üzerinden bir yıl geçti. Felaketin ardından medyada geniş yer buldu ancak son zamanlarda pek konuşulmuyor ve sanki insanların hafızalarından silinmiş gibi geliyor. Oysa tıpkı Tohoku Depremi'nden sonra gönüllü faaliyetlerin hala devam ediyor olması gibi, bu tür desteklere aslında uzun bir süre ihtiyaç var ve bence unutulmaması gereken bir şey.

Türkiye'ye gelmeden önce MOL Group'un Osaka ve Kyushu'yu birbirine bağlayan feribot şirketinde görevliydim ve yolcu departmanından sorumluydum. O sırada Kumamoto Depremi meydana geldi ve tüm rezervasyonlar iptal edildi ve ne yapacağımı düşünürken, gönüllü insanlar için ulaşım ayarlamaya çalışmak için satış perspektifinden yaklaşmaya başladık. Feribot, genellikle otobüsle seyahat eden grup gönüllüleri için iyi bir eşleşme ve birçok kişi bunu kullanmaya geldi. Ayrıca konaklama gibi genel düzenlemeler de yaptım ve sık sık öğrenci gruplarına eşlik ettim. Ve hayatımda ilk kez bir deprem felaketinin yaşandığı yeri görebildim. Televizyonda gördüğüm "enkaz" denilen ev kesinlikle "enkaz" değildi ve orada yaşayan insanların anılarının bulunduğu bir yer burası. Deprem alanındaki yıkım, orada bulunmadığınız sürece aktarılamazdı. Bunu öğrendikten sonra, bölgeye insan göndererek müdahale etme konusunda bir görev duygusuyla hareket ettim. Bu deneyimden yola çıkarak deprem bölgesini düzenli olarak ziyaret etmeye karar verdim. Geçen yıl Haziran, Ağustos ve Ekim aylarında yeniden yapılanmanın mevcut durumunu takip etmek için orayı ziyaret ettim.

Ayrıca desteğin Japonya'da yaptığımızdan tamamen farklı olduğunu öğrendim. Yerel yönetimin izni olmadan geçici konutları ziyaret etmek mümkün değil ve kendi başımıza bağış toplamak zor. Bağışlar ise doğrudan yerel yönetimlere gönderilemiyor, her şey AFAD üzerinden yapılıyor. Bu durumda duygularımızı ve mesajlarımızı doğrudan iletemiyoruz.

Genellikle Hatay bölgesini ziyaret ediyoruz ve bu bölgede sık sık Çin, Katar, Kore ve Tayvan vb. tarafından desteklenen çadırlar ve konteyner evler görüyoruz. Ancak Japonya'dan gelenler gibi Japon ulusal bayraklı hiçbir şey görmedik. AFAD'dan gelen desteğin bir kısmı Japonya'dan gelen desteklerden de geliyor olabilir.

Her seferinde ziyaret ettiğimiz ve ziyaretlerimizde işbirliği yaptığımız Kırkhan'ın yerel yönetimi, yönetimlerini yürütmek için bir konteyner eve ihtiyaçları olduğunu söyledi ve herhangi bir sorun olmadığını teyit edebildiğimiz için yerel yönetimle yaptığımız birçok görüşmeden sonra konteyner ev bağışlamaya karar verdik.

7 Şubat'ta Kırkhan'ı tekrar ziyaret ettik ve üç konteyner evi teslim ettik. Konteyner evlerin üretimini bir Kırkhan şirketine yaptırabildiğimiz için yerel istihdama da katkıda bulunabildik.

Teslimat günü, her kurulum yerinde ana kullanıcılarla buluşabilmek, alıcıların yüzlerindeki gülümsemeleri görebilmek ve komşulardan iç açıcı sözler alabilmek beni oldukça mutlu etti. Birkaç ziyaretten sonra, ihtiyaç duyulan şeyleri karşılayabildiğimizi hissettim hissedebildim. Konteyner evlerden bir tanesini şirketten, bir tanesini MOL Turkey çalışanlarından, sonuncusunu ise şahsi olarak ben bağışladım. Türkiye'deki Japon şirketlerine de başvurduk ve şimdiden birkaç şirketten destek beyanı aldık, dolayısıyla bundan sonra da faaliyete devam edebileceğiz gibi görünüyor.

Japonya ve Türkiye arasındaki diplomatik ilişkilerin 100. yıldönümü olan 2024 yılında, küçük de olsa yeni bir 100 yılın başlangıcına yakışır faaliyetler gerçekleştirmeye devam etmek istiyoruz.